Y Dydd

SIARAD AM YR AMSER A FU. Hsddyw, fel yn wyf yn y ysgrifenu llin- ellau hyn, y mae un darluno'r gorphenol pell yn codi yn fy Dghof mor glir a pbe crogid ar y mur o flaen fy llygaid. D&rlunyw o fach- gen tua phedair olwyddar. ddeg oed, wedi J ei osod i eistedd ar gadair freichlau fawr, ac yn cael ei gynÛ i fyny gan obenyddiau a dillad gwely, ac yn syllu drwy ffenestr. Y mae breicbiau cryfum ei dad caredig wedi ei godi o'i wely, ali ddodi yn esmwyth wrth y ffenestr, er mwyn iddo weled ei gymdeith- ion yn chwareu yn yr eira, o herwydd y mae y tynihor yn ganol y gauaf. Maent hwy yn cbwifio eu dwylaw arno ef, a cbwifia yntau ei law yn eiddilaidd arnynt hwythau. O'm bacbgendod i fy hun, 40 mlynedd yn ol, y mae yr olygfa, Pa gyfaredd a'i hi i fyny yn awr? Dim ond brawddeg o lythyr. Dyma hi,—"Yr oeddwn mor wan fel, am flynyddau, y byddai raid fy ngbario i'r lloft i'm gwelv." Sieryd boneddigea fel byn am ei genethod. Y fath beth gresynu". Nid dyna fwriadodd natur; ond O! peth a ddig- wydd j n rhy fynych yn y byd croes ftwn. Ni ddylai plant byth ddioddef poen, o her- wydd cosp yw poen. A.m droseddan pwy, ynte-yn sicr nid eu heiddo eu hunain—y clafycha ac y trenga y rhai bycbain hyn wrth y miliynau aneirif? "O'm plentyndod," medd y lIythyr, j'bydd- wn bob amser yn wanllyd. Pan yu 14 mlwydd oed, cefais anwyd ar fy ysgyfaint am gadawodd mewn oyflwr gwanaidd. Y n wir, byddwn bob amser yn flinedig a llesg, ac ni wybum beth oedd teimlo yn gtyf." Yn awr, dywedwch i mi, os medrwch, pa ddarlun pruddach na hwu y mae dyn yn dueddel oddyfod ar ei draws! Meddyliwch > am eneth fechan bob amser yn flinedig, llesg, a gwan!-—yn rhy wan i ddiingo y grisiaa t'w y gwely ei hun! mor eiddil a difrwyd fel yr oedd raid ei chtirio drwy y ty y dylas »i hi fedru neidio a dawnsio drwyddo fel yr ewig. Beth a'i llethasai felly? Anhwyldeb? Pa anhwyldeb, a sut yr achoswyd ef? "Yr oeddwn yn hynod welw," medd y llythyr. "Yr oedd fy nhraed yn oer a liaitfe, a thorai chwys poeth droswyf yn awr j ac eilwaith. Yr oedd fy archwaetb yn wael, ac, ar ol bwyta dioddefwn boen yn fy myn- wes a'm bystlysau oedd yn fynych yn ar- teitbiol, ac yr oedd cryndod y galon mor ddrwg fel y methwn gysgu drwy y nos yn fynych o'r herwydd." A hyu ar adeg pryd y dylasai y galon gura yn gyflym yn unig gyda theimladau o lawenydd a gobaith- ac y dylasai ffurfiau genethaidd fod mor llonydd yn ea-^welyau a aelwau gorweddbl. "Wedi peth amRer," medd y llythyr, "nis gall wn gymeryd ond maeth mewn gwlybwr ya unig, gan fod fy ystumog yn rhy vian i ddal dim sylwedd. Fel hyn curies' ymaitb yn rado- ol, byd onid oeddwn ddim ond croen ac es- gyrn. Nid eedd genyf byd yn nod nerth i gerdded ar draws y llawr, a dywedai pawb am gwelai fod yn anmhosibl i mi wella byth! 0 bryd i bryd, deuai meddyg ar ol jaeddyg ataf ac aethum ddwywaith i yspytty Sher- bourne, ond ni chefais ddim lies oddi with y driniaeth yno. O'r diwedd, dywedodd y meddygon fod fy mynwes am coluddion yn ddoluriedig, ac nad oedd obaith y gwellha- wn. Yr oeddwn yn awr mor wael fel na fedr- wn gymeryd dim ond brandi gwan a dwfr— a hyny yn achlysurol yn unig. Yn y cyflwr I diobaith hwn y bu'm yn llurgunio hyd Fawrth, 1890, pryd y clywais am Mother Seigels Curative Syrup. Er fy mod wedi I rhoddi i fyny bob gobaith am gael unrhyw les oddiwrth feddyginiaetby anfonais, er hyny, am botel o'r Syrup; ac wedi ei gym- etyd am ychydig ddyddiau, cefais fy hun J ychydig yn well. Arweiniodd hyn fi i ddal • i'w gymeryd; ac yn fuan, gallais gymeryd ymborth sylweddol, a gadawoddd y saldra fie Gan ddal at y feddyginiaeth hon—yr unig un erioed am cynorthwyodd-—daetbnm jn gryfach gryfach; bya. nes oeddwn mewn iecbyd da. Heb Mother Seigel's Curative Syrup ni faaswn byth wedi gwella; a rhaid i chwi geisio dycbmygu mor ddiolchgar y teimlaf. Nis gallaf byth osod fy niolchgar- wcb mewn geiriau. Yr eiddoch yn gywir, (Arwyddwyd), (Mrs) Mary Jane Hiliiar, Rimpton, ger Sberborne, Dorset, Mawrth 9ted, 1893." Yr ydym yn aros yn y fan hon. Dyma hanes bywyd. Sut y gallwn wneud digono sylwadau arno? Y fath resyn fod y ddynes hon wedi dyoddef cymaint! Y fath foddlon- rwydd gwybod nad yw hi yn dioddef mwy- ach! Ac eto—yr amser a'r hapusrwydd a gollwyd. Ie, yr oedd gan Mother Seigel's ddigon o reswm i'w chymell i lafurio fel y gwnaeth i helpn ei chwiorydd. Diolch i'r Nefoedd am ei llwyddiant. Ar yr ystumog yr oedd gwir anhwyldeb Mrs Hilliar-diffyg tveuliad a dyspepsia wedi ei etifed,lu, fe ddichon, a'i wneud yn barhaus gan amgylch- iadau. Darfu y feddyginiaeth a ddefnydd- iodd hi o'r diwedd wella hyn, ac felly ei rhyddbau oddiwrth yr holl arwyddion a'r canlyniiidau. Mor garedig yw y breichiau a'n dug yn ein gwendid. Mor ogoneddus bod heb angen am uanynt.